Kultura uzdrowiskowa w Europie – próba definicji

Apply

Kultura uzdrowiskowa w Europie – próba definicji

Journal Title: Biuletyn Uzdrowiskowy - Year 2017, Vol 0, Issue 1

Abstract

Uzdrowisko jest miejscem charakterystycznym dla obszaru cywilizacji europejskiej, która już w okresie starożytnym wypracowała model terapii odbywającej się poza miejscem zamieszkania, w pięknym otoczeniu przyrodniczym i w miejscowości, która została specjalnie zaplanowana z uwzględnieniem potrzeb osób chorych. Zarówno lokalizacja takich miejscowości, jak i charakterystyczny dla nich typ zabudowy tworzyły spójną i przemyślaną infrastrukturę, w której osoby chore poddawane bywały różnym formom leczenia (jeżeli było ono możliwe) i rehabilitacji (jeżeli choroba, na którą cierpiały miała charakter nieuleczalny lub przewlekły i można było jedynie dążyć do złagodzenia uciążliwości jej objawów). W będącej podstawą cywilizacji europejskiej kulturze greckiej występowało pojęcie kalokaiagathii (utworzone od słów kalos kai agathos, tłumaczonych jako piękny i szlachetny). Pięknym – i to bez względu na wiek – był człowiek łączący w harmonijny sposób fizyczne, psychiczne i społeczne aspekty egzystencji. W kulturze tej uważano, że człowiek powinien dbać o sprawność swojego ciała, nie poddawać się chorobom, dbając w ten sposób także o jego urodę. Pięknie ukształtowane przez ćwiczenia i sprawne ciało miało być podstawą równowagi psychicznej, opartej na łączeniu elementów fizycznych i moralnych. Człowiek dążący do zachowania zdrowia powinien był prowadzić aktywne życie, nie poddawać się przeciwnościom, przezwyciężać objawy starzenia się i chorób, a także pojawiającego się czasem kalectwa. W każdym z tych wypadków powinien był podejmować starania umożliwiające zachowanie zdrowia i aktywności, umożliwiające mu osiągnięcie dostępnych celów życiowych i radości życia. Bez opanowania nadmiernie rozbudowanych emocji, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych (w medycynie greckiej zdrowie identyfikowano ze stanem równowagi), unormowania diety (np. wyeliminowania z niej opilstwa i obżarstwa, dbałości o czystość i jakość posiłków) i określenia możliwych do osiągnięcia celów życiowych, człowiek pogrążał się w namiętnościach i nałogach, żył w stałym napięciu i niezadowoleniu ze swych osiągnięć, które jednych skłaniały do nadmiernego dążenia do bogactwa i sławy, a innych do rezygnacji z wszelkiej aktywności i pogrążania się w rozpaczy albo melancholii, gdy nie mogli osiągnąć celów zaplanowanych powyżej swoich realnych możliwości. Każdy z tych stanów mógł prowadzić do chorób, które dziś określamy mianem psychosomatycznych albo socjopsychosomatycznych, których przyczyny leżą nie w czynnikach o charakterze medycznym, lecz społecznym. Uświadomienie sobie przez pacjenta społecznego i psychicznego kontekstu jego choroby i opanowanie związanych z tym napięć mogło prowadzić do wyleczenia, ustąpienia wielu dokuczliwych objawów lub pogodzenia się z chorobą i nauczenia się życia „razem z nią”.

Authors and Affiliations

Bożena Płonka-Syroka

EP ID EP227386
DOI -
Views 84
Downloads 0