Abstract

Prezentacja Nietzscheańskiej filozofii muzyki i jej związków z muzyką Wagnera stanowi przedmiot niniejszych rozważań. Dzieje sztuki powodowane są - zdaniem Nietzschego - dwoma, przeciwstawnymi względem siebie żywiołami, appolińskimi i dionizyjskim. Pochodzą one z samej natury świata. Żywioł appoliński niesie ze sobą piękno i miarę estetyczną; żywioł dionizyjski odsłania proces stawania i dwoistą naturę świata, łączącą w sobie dobro i zło, cierpienie i rozkosz. Mądrość dionizyjska przejawia się w pełni w myśleniu mitycznym i tragedii antycznej, której podstawę stanowi chór, a więc sztuka dźwięków. Muzyka wnika w istotę świata i nadaje jej artystyczny kształt, wskazując na to, w czym tkwi autentyczne znaczenie i wartość sztuki. Symbolem sztuki doskonałej jest tragedia attycka, wyraz przymierza żywiołu dionizyjskiego i appolińskiego. Dla NIetzschego sztuka jako wyraz mocy twórczej stanowi formę afirmacji życia.

Authors and Affiliations