Abstract

 Autor argumentuje, że Augustyńska teoria wojny sprawiedliwej nie jest jedynie Chrystianizacją koncepcji Cycerona. Wskazuje, że w już traktacie Contra Faustum, napisanym przed De Civitate Dei, Augustyn opierając się na argumencie zaczerpniętym ze Starego Testamentu określa zasadnicze komponenty wojny sprawiedliwej: kompetentną władzę (competent authority), słuszną przyczynę (just causa), prawą intencję (right intention) i pokój jako ostateczny cel wojny (peace as the ultimate objective of war). Podążając tym tropem Autor rekonstruuje koncepcję wojny sprawiedliwej funkcjonującą w starotestamentowej narracji o wojnach Narodu Wybranego. Kompetentną władzą, która może wydać rozkaz rozpoczęcia wojny są w Starym Testamencie sędziowie, a później prorocy, jako ci, którzy komunikują Izraelowi wolę YHWH, który jest jego absolutnym Panem. Wynika to wprost z teologii Przymierza, w której Izrael wybrany zostaje przez YHWH i wchodzi z nim w szczególną relację. Wszczynane są one na podstawie sprawiedliwej przyczyny, za sprawą krzywdy wyrządzonej przez inne plemion Izraelowi. Wojnom towarzyszy słuszna intencja ponieważ Izrael walczy tylko o to, co mu się, zgodnie w wolą Stwórcy, należy i nie są one powodowane pragnieniem czynienia zła i wyrządzenia krzywdy. Ich ostatecznym celem jest osiągniecie sprawiedliwego pokoju. Autor wykazuje zatem, że argument jurydyczny miał istotne znaczenie dla usprawiedliwienia niektórych akcji militarnych starożytnego Izraela. Stąd obok inspiracji cycerońskiej koncepcja istniejąca wśród plemion Izraelitów była podstawą dla sformułowani chrześcijańskiego usprawiedliwienia wojny.

Authors and Affiliations