Postępy w leczeniu przewlekłej białaczki limfocytowej B-komórkowej

Apply

Postępy w leczeniu przewlekłej białaczki limfocytowej B-komórkowej

Journal Title: Współczesna Onkologia - Year 2006, Vol 10, Issue 7

Abstract

Przewlekła białaczka limfocytowa B-komórkowa stanowi ok. 20–30% wszystkich białaczek u dorosłych. W 90% przypadków zachorowania dotyczą osób po 60. roku życia, a mężczyźni chorują 2-krotnie częściej niż kobiety. W ostatnich kilku latach scharakteryzowano czynniki powiązane z gorszym rokowaniem w poszczególnych przypadkach. Należą do nich aktywność kinazy tymidynowej, stężenie β2-mikroglobuliny, a także zawartość rozpuszczalnego receptora CD23 we krwi. Także stan mutacyjny genu dla regionu zmiennego łańcucha ciężkiego immunoglobulin (VH) i obecność anomalii cytogenetycznych dotyczących chromosomu 17p (gen p53) i 11q są wyraźnie powiązane z klinicznym przebiegiem choroby. Jednym z najbardziej niekorzystnych czynników prognostycznych, wpływających na całkowite przeżycie (OS) pacjentów z B-CLL są mutacje lub delecja genu dla p53. Obecność wymienionych defektów 13-krotnie zwiększa ryzyko śmierci w porównaniu z chorymi bez anomalii. Delecja lub mutacje genu p53 prawdopodobnie są powiązane także z opornością na leki, w tym m.in. analogi puryn. Od kilku dziesięcioleci w terapii B-CLL stosowane są środki alkilujące, w tym chlorambucil. Ich zastosowanie umożliwia uzyskanie odpowiedzi częściowej (PR) u znacznej części chorych. Odsetek remisji całkowitych (CR) nie przekracza jednak 10%. Według aktualnych danych podawanie leków z tej grupy prawdopodobnie nie wpływa na OS. Na początku lat 80. do leczenia B-CLL wprowadzono analogi puryn (fludarabina, 2-CDA, pentostatyna). Całkowity odsetek odpowiedzi (ORR) po ich zastosowaniu w terapii 1-liniowej wynosi 71–86%. Nieco lepsze rezultaty przynosi zastosowanie analogów puryn w skojarzeniu z cyklofosfamidem. W większości przypadków remisji całkowitej stwierdza się jednak obecność choroby resztkowej (MRD). W ostatnich latach do terapii B-CLL wprowadzono przeciwciała monoklonalne (MOAb) reagujące z antygenami powierzchniowymi limfocytów (rituksimab – CD20, alemtuzumab – CD52). ORR po zastosowaniu rituksimabu w monoterapii sięga 50%, a wynik leczenia jest uzależniony od wielkości stosowanej dawki MoAb. W przypadku Campath-1H (alemtuzumab) odsetek odpowiedzi jest wyższy i sięga 80%. Lek ten wywiera jednak działanie immunosupresyjne, co zwiększa ryzyko wystąpienia infekcji, szczególnie CMV. Pierwsze wyniki badań klinicznych potwierdzają dużą skuteczność leczenia skojarzonego za pomocą analogów puryn i przeciwciał monoklonalnych. Może to w istotny sposób wydłużyć OS chorych z przewlekłą białaczką limfocytową B-komórkową.

Authors and Affiliations

Maria Lewandowska, Krzysztof Lewandowski

Keywords

The off-label drug use in oncology and hematology with emphasis on age groups

Drug approval refers to indications, patient characteristics, dosage, route of administration, contraindications and warnings. The term „off-label prescribing” refers to the use of a drug outside the terms of its marketi...

Skon melanoma: present possibillities of treatment in Poland based on own experiences of melanoma patients' course and current review of literature

Melanoma is one of the most malignant human cancers with a still increasing factor of incidence. Skin melanoma diagnostics is based on clinical estimation of skin changes, precisely establishing clinical advanced needs...

EP ID EP96532
DOI -
Views 83
Downloads 0