Szpiczak mnogi. Praktyczne aspekty diagnostyki i leczenia
Journal Title: OncoReview - Year 2011, Vol 1, Issue 1
Abstract
Celem pracy było przedstawienie wybranych praktycznych aspektów diagnostyki i leczenia chorych na szpiczaka mnogiego. Rozpoznanie szpiczaka powinno być poparte badaniem izotypu immunoglobulin oraz badaniem stężenia łańcuchów lekkich immunoglobulin, szczególnie przydatne u chorych z „niewydzielającą” lub skąpo wydzielającą postacią szpiczaka mnogiego. Rozpoznanie powinno być poparte wynikami badań cytometrycznych i immunocytochemicznych z zastosowaniem przeciwciał monoklonalnych przeciw antygenom: CD38, CD138, CD19, CD-20, CD56, oraz przeciwko łańcuchom lekkim immunoglobulin kappa i lambda. W terapii chorych planowanych do leczenia wysokodawkowaną chemioterapią z autotransplantacją komórek macierzystych (WCAT) stosuje się trójlekową kombinację cyklofosfamidu, talidomidu, deksametazonu, rzadziej schematy leczenia z bortezomibem (np. bortezomib z deksametazonem). W leczeniu chorych niekwalifikujących się do WCAT stosuje się leczenie melfalanem, prednizonem, talidomidem lub trójlekową kombinację cyklofosfamidu, talidomidu, deksametazonu w zredukowanych dawkach – CTDa). Jako leczenie drugorzutowe stosuje się chemioterapię z zastosowaniem bortezomibu. Można zmniejszyć objawy niepożądane leczenia bortezomibem przez podawanie leku raz w tygodniu. W pierwotnej oporności na leczenie stosuje się mobilizację z zastosowaniem kuracji ESHAP (etopozydu, metylprednizolonu, arabinozydu cytozyny oraz cisplatyny) lub schematy zawierające bortezomib. Wykonywanie badań cytogenetycznych umożliwia identyfikację chorych „wysokiego ryzyka”. Jednak w warunkach europejskich leczenie indukujące nie różni się od innych chorych ze szpiczakiem. Kierunki leczenia takich chorych w USA obejmują: leczenie indukujące jak przed wysokodawkowaną chemioterapią oraz przedłużone leczenie podtrzymujące lenalidomidem lub lenalidomidem z deksametazonem, wczesne zastosowanie chemioterapii z bortezomibem w leczeniu indukującym z wysokodawkowaną chemioterapią lub wysokodawkowaną chemioterapię jako leczenie pierwszorzutowe z następowym minialloprzeszczepem szpiku (allogenicznym przeszczepem ze zredukowanym kondycjonowaniem).
Authors and Affiliations
Andrzej Pluta
Keywords
Related Articles
- EP ID EP53093
- DOI -
- Views 292
- Downloads 0
Invasive fungal infection in a child with Ewing’s sarcoma
Invasive fungal infection (IFI) in patients with malignant solid tumours is rare, but it highly increases the risk of cancer recurrence because of prolonged discontinuation of cancer treatment. This paper presents a case...
Toxicity profile of lapatinib plus capecitabine in advanced breast cancer – a single-centre follow-up study
Breast cancer is the most prevalent female neoplasm in Poland as well as in the rest of the world, accounting for 25% of all cancers. Lapatinib is a reversible inhibitor of the HE -1 and HER-2 tyrosine kinase receptors....
Should a diagnosis of cancer impact the anticoagulant therapy in patients with recurrent thromboembolic disease?
Venous thromboembolism often coexists with cancer, deteriorating patient prognosis. The diagnosis of cancer in patients who suffer from venous thromboembolism may lead to changes in the anticoagulant therapy administered...
Terapie celowane w nowotworach neuroendokrynnych
Leczeniem z wyboru nowotworów neuroendokrynnych układu pokarmowego jest leczenie operacyjne, a jego zakres zależy od stopnia zaawansowania nowotworu. W przypadku choroby zaawansowanej stosowane są metody leczenia zachowa...
Cisplatin-induced cardiotoxicity – two case reports
Cisplatin has been used for over 40 years in various cancer chemotherapies. Toxicity induced by cisplatin-based therapeutic regimens include gastrointestinal toxicity, myelotoxicity, neurotoxicity, ototoxicity and nephro...