Szpiczak mnogi. Praktyczne aspekty diagnostyki i leczenia
Journal Title: OncoReview - Year 2011, Vol 1, Issue 1
Abstract
Celem pracy było przedstawienie wybranych praktycznych aspektów diagnostyki i leczenia chorych na szpiczaka mnogiego. Rozpoznanie szpiczaka powinno być poparte badaniem izotypu immunoglobulin oraz badaniem stężenia łańcuchów lekkich immunoglobulin, szczególnie przydatne u chorych z „niewydzielającą” lub skąpo wydzielającą postacią szpiczaka mnogiego. Rozpoznanie powinno być poparte wynikami badań cytometrycznych i immunocytochemicznych z zastosowaniem przeciwciał monoklonalnych przeciw antygenom: CD38, CD138, CD19, CD-20, CD56, oraz przeciwko łańcuchom lekkim immunoglobulin kappa i lambda. W terapii chorych planowanych do leczenia wysokodawkowaną chemioterapią z autotransplantacją komórek macierzystych (WCAT) stosuje się trójlekową kombinację cyklofosfamidu, talidomidu, deksametazonu, rzadziej schematy leczenia z bortezomibem (np. bortezomib z deksametazonem). W leczeniu chorych niekwalifikujących się do WCAT stosuje się leczenie melfalanem, prednizonem, talidomidem lub trójlekową kombinację cyklofosfamidu, talidomidu, deksametazonu w zredukowanych dawkach – CTDa). Jako leczenie drugorzutowe stosuje się chemioterapię z zastosowaniem bortezomibu. Można zmniejszyć objawy niepożądane leczenia bortezomibem przez podawanie leku raz w tygodniu. W pierwotnej oporności na leczenie stosuje się mobilizację z zastosowaniem kuracji ESHAP (etopozydu, metylprednizolonu, arabinozydu cytozyny oraz cisplatyny) lub schematy zawierające bortezomib. Wykonywanie badań cytogenetycznych umożliwia identyfikację chorych „wysokiego ryzyka”. Jednak w warunkach europejskich leczenie indukujące nie różni się od innych chorych ze szpiczakiem. Kierunki leczenia takich chorych w USA obejmują: leczenie indukujące jak przed wysokodawkowaną chemioterapią oraz przedłużone leczenie podtrzymujące lenalidomidem lub lenalidomidem z deksametazonem, wczesne zastosowanie chemioterapii z bortezomibem w leczeniu indukującym z wysokodawkowaną chemioterapią lub wysokodawkowaną chemioterapię jako leczenie pierwszorzutowe z następowym minialloprzeszczepem szpiku (allogenicznym przeszczepem ze zredukowanym kondycjonowaniem).
Authors and Affiliations
Andrzej Pluta
Keywords
Related Articles
- EP ID EP53093
- DOI -
- Views 290
- Downloads 0
Mental disorders in cancer patients - clinical approach
Cancer patient is struggling not only with the primary disease, but also is exposed to emotional states that at unfavorable conditions and heavy burden can lead to depression, increased anxiety, and in consequence cause...
Przydatność kliniczna pomiaru liczby krążących komórek nowotworowych u chorych na raka piersi
Wstęp: Monitorowanie raka piersi po leczeniu adiuwantowym w szczególnych przypadkach może się opierać na zastosowaniu metod obrazowych lub wykonaniu biopsji. W świetle obecnych badań należy zadać pytanie, czy alternatywn...
Aktywność fizyczna a nowotwory
Dane epidemiologiczne wskazują, że aktywność fizyczna zmniejsza ryzyko wystąpienia raka piersi i raka jelita grubego. Najprawdopodobniej przyczynia się również do obniżenia ryzyka zachorowania na raka prostaty, trzonu ma...
Adjuvant imatinib after resection of gastrointestinal stromal tumour – systematic review and meta-analysis
[b]Background[/b]: Adjuvant therapy is recommended for the population of patients with high risk of recurrence of gastrointestinal stromal tumour after resection.[b]The aim of the study[/b]: Evaluation of the clinical ef...
Czy antagoniści receptorów angiotensynowych AT1 (sartany) mogą zwiększać ryzyko wystąpienia choroby nowotworowej? Komentarz kardiologa i hipertensjologa