Depozycja donosowych preparatów glikokortykosteroidowych

Apply

Depozycja donosowych preparatów glikokortykosteroidowych – badania wstępne

Journal Title: Otolaryngologia Polska - Year 2015, Vol 69, Issue 6

Abstract

Wprowadzenie: W leczeniu nieżytów nosa lekami z wyboru są glikokortykosteroidy donosowe. Różnice w skuteczności poszczególnych preparatów (wykazane indeksem terapeutycznym) mogą wynikać zarówno z różnic w składzie poszczególnych preparatów, jak również ze zróżnicowanej ich depozycji w jamach nosa. Preparaty donosowych glikokortykosteroidów różnią się bowiem objętością pojedynczej dawki, jej gęstością i lepkością, a także konstrukcją dyszy dozownika, dzięki któremu aplikowany jest preparat. Celem pracy: jest analiza depozycji najczęściej stosowanych w Polsce donosowych glikokortykosteroidów w obrębie jamy nosa oraz ocena przydatności modelu nosa uzyskanego z drukarki 3D, który odzwierciedla struktury anatomiczne jamy nosowej konkretnego pacjenta. Materiał i metody: Do analizy wybrano 3 najnowocześniejsze i najczęściej stosowane w Polsce glikokortykosteroidy donosowe: furoinian mometazonu (MF), propionian flutykazonu (PF) i furoinian flutykazonu (FF). Rozkład wielkości kropel uzyskiwanych z badanych preparatów wyznaczono za pomocą laserowego spektrometru aerozolowego Spraytec (Malvern Instruments, UK). Model jamy nosa uzyskano, wykorzystując możliwości drukarki 3D. Wydruk oparto o trójwymiarową rekonstrukcję jamy nosa stworzoną po cyfrowej obróbce obrazu tomografii komputerowej zatok. Depozycję badanych leków w jamie nosa określano metodą wizualizacyjną. Obraz analizowano, stosując komercyjną substancję ulegającą intensywnemu zabarwieniu pod wpływem wody (która jest głównym składnikiem wszystkich badanych preparatów). W oparciu o dane uzyskane z analizy obrazu porównano następnie obszary dominującej depozycji kropel leku donosowego – tak na ścianie bocznej jamy nosowe, jak i na przegrodzie. Wyniki: Wielkość kropel aerozolu przebadanych leków donosowych najczęściej mieści się w zakresie od 25 do 150 µm. Wszystkie badane preparaty osadzały się przede wszystkim w przedniej części małżowiny nosowej dolnej. Preparat PF deponował się także na przedniej części małżowiny nosowej środkowej, w nieznacznym stopniu obejmując również fragment jej części centralnej. Osadzał się także w przewodzie nosowym środkowym i górnym, dochodząc do rejonu stropu nosa i okolic pola węchowego. Preparat MF deponował się zarówno na przedniej części małżowiny nosowej dolnej, jak i w centralnej jej części. Powierzchnia błony śluzowej bocznej ściany nosa, na której osadził się preparat MF była zbliżona do uzyskanej po aplikacji preparatu PF, ale znacznie większa niż w przypadku preparatu FF. Depozycja leku FF koncentrowała się jedynie w przedniej części małżowiny dolnej. Pomimo kierowania leku na boczną ścianę nosa, znaczna część badanych preparatów deponowała się również na powierzchni przegrody nosa. Wnioski: Wykazano możliwość zastosowania trójwymiarowego odwzorowania rzeczywistej geometrii jamy nosa (wydruk 3D) do określenia depozycji donosowych glikokortykosteroidów. Potwierdzono, że wielkość kropel i geometria chmury rozprowadzanego w jamie nosowej aerozolu, decydują o depozycji leku w przedniej części jamy nosa. Na przestrzenny jej rozkład mają wpływ i właściwości fizyczne leku, i zastosowany układ rozpylania. W przemieszczaniu się leku w obszarze jamie nosa dużą rolę odgrywa oddziaływanie przepływającego powietrza z warstwą zdeponowango preparatu. Dlatego istotne jest, aby nie spływał on grawitacyjnie, lecz pozostawał w miejscu depozycji. Sprzyjają temu właściwości tiksotropowe preparatu.

Authors and Affiliations

Piotr Rapiejko, Tomasz R. Sosnowski, Jarosław Sova, Dariusz Jurkiewicz

Keywords

EP ID EP76617
DOI 10.5604/00306657.1184545
Views 92
Downloads 0