Ochrona roślin w integrowanej produkcji rzepaku

Apply

Ochrona roślin w integrowanej produkcji rzepaku

Journal Title: Rośliny Oleiste - Oilseed Crops - Year 2009, Vol 30, Issue 2

Abstract

Integrowana ochrona roślin jest w obecnej sytuacji gospodarczej najlepszym sposobem zapewnienia dobrej kondycji roślin i prowadzi do uzyskania wysokiej jakości plonu bez negatywnego wpływu na środowisko przyrodnicze. Ten system ochrony w niedalekiej przyszłości będzie zalecany we wszystkich krajach UE. W opracowaniu przedstawione są główne zasady integrowanego systemu ochrony w uprawie rzepaku. Jego podstawowym celem jest ograniczenie stosowania chemicznych środków na rzecz alternatywnych, naturalnych metod. Duże znaczenie w tej metodzie mają więc niechemiczne sposoby ograniczania występowania agrofagów, czyli grzybów chorobotwórczych, chwastów i szkodników w rzepaku. W integrowanej ochronie rzepaku ważny jest wybór odmiany cechującej się podwyższoną odpornością na porażenie przez patogeny, użycie zdrowego, kwalifikowanego i zaprawionego materiału siewnego, sposób uprawy roli, zbilansowane nawożenie oraz użycie środków ochrony roślin o najwyższej skuteczności działania przy zastosowaniu możliwie najniższej dawki. Decyzja o zastosowaniu ochrony chemicznej powinna być oparta na doskonałej znajomości biologii i ekologii głównych agrofagów występujących w rzepaku, z uwzględnieniem progów szkodliwości. W miarę możliwości należy przy tym opierać się na wskazaniach systemów wspomagania decyzji. Zastosowane w systemie integrowanej produkcji środki chemiczne nie powinny należeć do grupy toksycznych dla ludzi i środowiska. W integrowanej metodzie, jeżeli jest taka możliwość, powinno się stosować biologiczne metody ograniczania organizmów szkodliwych. Przystępując do zwalczania sprawców chorób należy określić sprawcę głównego zagrożenia oraz możliwość występowania w tym samym czasie innych aby dokonać wyboru fungicydu zawierającego substancje aktywne, które umożliwią całkowitą kontrolę nad zdrowotnością plantacji. Wybór środka powinien być związany z fazą wzrostu rzepaku i warunkami agroklimatycznymi. W przypadku stosowania kilku zabiegów należy posługiwać się zasadami strategii antyodpornościowej. W zwalczaniu szkodników ważna jest znajomość szkód morfologicznych przez nie wywoływanych. Istotne jest też używanie naczyń chwytnych, pułapek lepowych i innych urządzeń umożliwiających precyzyjne monitorowanie nasilenia występowanie szkodnika w łanie. W zwalczaniu szkodników należy również zwrócić uwagę na użycie takich substancji aktywnych, które nie będą miały wpływu na pożyteczną entomofaunę występującą w tej uprawie. Zwalczanie chwastów w integrowanej produkcji rzepaku jest trudne. Siew wąskorzędowy utrudnia wykonanie zabiegów mechanicznych. Należy uwzględnić terminy stosowania herbicydów, zwłaszcza w rzepaku ozimym, którego ochronę należy rozpocząć w okresie siewu oraz w terminie jesiennym. Elementem ograniczającym dawki herbicydów jest precyzyjne stosowanie mieszanin łącznie z użyciem adiuwantów. Ponadto umiejętne stosowanie środków chwastobójczych eliminuje takie zjawiska w ochronie roślin jak kompensacja chwastów oraz ich uodparnianie się. Zastosowanie się do wszystkich zaleceń dobrej praktyki ochrony roślin przed agrofagami ma istotny wpływ na ostateczny efekt uzyskany podczas prowadzenia integrowanej produkcji rzepaku.

Authors and Affiliations

Marek Mrówczyński, Tadeusz Praczyk, Romuald Gwiazdowski, Ewa Jajor, Grzegorz Pruszyński, Henryk Wachowiak

Keywords

rzepak integrowana ochrona integrowana produkcja roślinna

EP ID EP74021
DOI -
Views 75
Downloads 0