Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna – praktyczne zasady badania i zastosowanie kliniczne
Journal Title: Family Medicine & Primary Care Review - Year 2015, Vol 17, Issue 4
Abstract
Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (transcranial magnetic stimulation, TMS) jest uznaną metodą używaną do oceny pobudliwości korowej, funkcji ośrodkowych i obwodowych dróg ruchowych oraz innych szlaków transmisyjnych. Standardowe badanie rozpoczyna się od pobudzenia kory ruchowej bądź innej struktury nerwowej za pomocą dostarczanych nieinwazyjnie krótkotrwałych pulsów pola magnetycznego. Fala pobudzenia zstępuje ośrodkowymi i obwodowymidrogami ruchowymi, dochodząc w końcu do mięśni szkieletowych, gdzie wywołuje ich skurcz. Skurcz ten można zarejestrować jako ruchowy potencjał wywołany (motor evoked potential, MEP). Podstawowymi parametrami oznaczanymi badaniem TMS są: amplituda MEP, próg pobudliwości ruchowej, oznaczający najmniejsze natężenie stosowanego pola magnetycznego, zdolne w sposób powtarzalny wywołać MEP o niskiej amplitudzie, oraz czas przewodzenia fali pobudzenia w obrębie ośrodkowych dróg ruchowych (centralny ruchowy czas przewodzenia). Parametry te w chorobach takich, jak: stwardnienie zanikowe boczne, stwardnienie rozsiane czy mielopatia szyjna, ulegają zmianom niejednokrotnie wcześniej niż wyniki nowoczesnych badań obrazowych. Zastosowanie bardziej wyspecjalizownaych sposobów stymulacji pozwala ocenić struktury i funkcje układu nerwowego niedostępne innym metodom, jak przewodzenie w wewnątrzczaszkowym odcinku nerwu twarzowego,przewodzenie przez ciało modzelowate (zmienione chorobowo w niektórych zespołach pozapiramidowych) czy ocena tonicznej impulsacji móżdżku do kory ruchowej (zmniejszona lub zanikła w zwyrodnieniach rdzeniowo-móżdżkowych i niektórych innych zespołach móżdżkowych). TMS jest metodą bezpieczną i stosunkowo dobrze tolerowaną. Jedynym możliwym,istotnym działaniem niepożądanym jest pojedynczy napad drgawek bez dalszych konsekwencji zdrowotnych. Koszt aparatury i wymagania lokalowe metody nie przekraczają możliwości większych szpitali, tak że TMS jest metodą coraz szerzej dostępną i popularną. Artykuł prezentuje pokrótce technikę badania oraz omawia wskazania do przeprowadzenia TMS i zmiany towarzyszące poszczególnym jednostkom chorobowym.
Authors and Affiliations
Jakub Antczak, Marta Waliszewska-Prosół
Keywords
Related Articles
- EP ID EP133216
- DOI -
- Views 47
- Downloads 0
Ocena poziomu lęku u pacjentów hospitalizowanych
Wstęp. Lęk jest naturalną reakcją na chorobę, konieczność hospitalizacji i leczenia operacyjnego. Zależny jest od wielu czynników, takich jak: cechy osobowości, wiek czy umiejętności reagowania w trudnych sytuacjach. Ce...
Wpływ leczenia sanatoryjnego na jakość życia pacjentów ze schorzeniami narządu ruchu
Wstęp. Dysfunkcje narządu ruchu są jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności. Wraz z postępem choroby pacjent natrafia na kolejne trudności w codziennym funkcjonowaniu, co obniża subiektywną ocenę jakości życia. Cel...
Significance of external loop recorders (ELR) in diagnosis of disturbances in heart rhythm
Background. Heart palpitations are frequently reported by patients but have non-specific character, which poses a principal diagnostic difficulty. There are several methods of ECG monitoring, however selection and durati...
Rola lekarza POZ w pomocy ofiarom urazów. Analiza dokumentacji medycznej Szpitalnego Oddziału Ratunkowego
Wstęp. Systemy Podstawowej opieki zdrowotnej oraz Państwowe ratownictwo Medyczne zostały stworzone jako pierwszy etap w kontakcie pacjenta ze służbą zdrowia. Materiał i metody. Badania przeprowadzono na podstawie analiz...
Oparzenia jako przyczyna hospitalizacji dzieci w jednym z warszawskich szpitali w latach 2008–2012
Wstęp. Oparzenia stanowią bardzo poważny problem kliniczny i społeczny. W większości mają charakter nagły, często mogą być zagrożeniem dla życia. Leczenia oparzeń w stopniu lekkim można podjąć ambulatoryjnie, natomi...