Viola d’amore w XVII i XVIII wieku, cz. II
Journal Title: Notes Muzyczny - Year 2016, Vol 1, Issue 5
Abstract
Viola d’amore – instrument ze strunami rezonansowymi, którego ostateczny kształt konstrukcyjny ustalił się w XVIII w. – jest chordofonem smyczkowym o budowie zbliżonej do sopranowej lub altowej violi da gamba. W kolejnych podpunktach artykułu zaprezentowane i opisane są poszczególne charakterystyczne dla budowy violi d’amore elementy, takie jak: pudło rezonansowe, otwory rezonansowe, rozeta, podstawek, strunociąg, komora kołkowa oraz sposoby zamocowania strun rezonansowych. Viola d’amore wyróżnia się spośród innych instrumentów smyczkowych dużą liczbą strun oraz tym, że jest instrumentem, który w XVII i XVIII w. nie posiadał jednego stałego stroju. Wiek XVIII obfitował w liczbę sposobów strojenia violi d’amore. Głównymi zasadami doboru stroju było dostrajanie instrumentu do tonacji utworu oraz taki sposób nastrojenia violi d’amore, który umożliwia zagranie wszystkich zapisanych w utworze akordów. Najpopularniejszym sposobem strojenia w pierwszej połowie XVIII w. było nastrojenie instrumentu na akord D-dur lub d-moll, choć w traktatach, szkołach gry i literaturze z tamtego okresu pojawia się wiele innych, uzasadnionych sposobów strojenia, pokrótce opisanych w tym artykule. Viola d’amore cieszyła się dużą popularnością pod koniec XVII w. i przez cały następny wiek. Do naszych czasów zachowało się ok. 500 utworów na ten instrument i wciąż w bibliotekach odkrywane są nieznane nam, zapomniane dzieła. Literaturę na violę d’amore podzielić można na sześć głównych grup: szkoły gry oraz traktaty, utwory na violę d’amore solo, utwory na violę d’amore i basso continuo, utwory kameralne, koncerty oraz arie z violą d’amore jako instrumentem koncertującym. Ważnym aspektem, dotyczącym literatury na violę d’amore, były bardzo różne sposoby jej notacji. Istniało wiele sposobów zapisywania utworów przeznaczonych dla różnie nastrojonej violi d’amore. Opisując twórczość na violę d'amore trzech wybranych kompozytorów, autorka prezentuje trzy różne stosowane przez nich sposoby notacji.<br/><br/>
Authors and Affiliations
Katarzyna Litwiniuk
Keywords
Related Articles
- EP ID EP517958
- DOI -
- Views 53
- Downloads 0
Muzyczne portrety kobiet w twórczości klawesynowej François Couperina
Styl francuski do dziś ma szczególne miejsce w rozwoju muzyki klawesynowej. Pośród wielu znakomitych kompozytorów z tego okresu wyróżnia się niewątpliwie mistrz miniatury ilustracyjnej François Couperin, zwany przez wspó...
Fluktuacja barw i napięć – kameralistyka fortepianowa Eugeniusza Knapika
Eugeniusz Knapik to kompozytor, pianista, pedagog. Urodził się 9 lipca 1951 w Kochłowicach. Studiował w latach 1970-76 kompozycję u Henryka Mikołaja Góreckiego i grę na fortepianie w klasie Czesława Stańczyka w Państwowe...
Lwówek Śląski in the arms of the muses. The activity of prince Constantin Hohenzollern’s private orchestra in the period of 1852–1869.
Prince Constantine (Friedrich Wilhelm Constantine) of Hohenzollern-Hechingen, a great music lover, aimed to create a good orchestra at his court. In the 1840s, he had already had a decent ensemble conducted by Thomas Täg...
Between the picture and the sound. Inspirations by the work of Francisco Goya in Goyescas by Enrique Granados
The merging of painting and music and the relations between these two areas are very interesting issues. Even though the concept of correspondence of arts has been known for a long time, still not enough attention is dev...
Trois Pièces (1878) Césara Francka – studium poznawcze, cz. I
Flor Peeters, a Belgian organist and a renowned expert in performance problems in César Franck’s organ music, thought that “in order to play Franck well, one should be a composer or at least complete studies in compositi...