Viola d’amore w XVII i XVIII wieku, cz. II

Journal Title: Notes Muzyczny - Year 2016, Vol 1, Issue 5

Abstract

Viola d’amore – instrument ze strunami rezonansowymi, którego ostateczny kształt konstrukcyjny ustalił się w XVIII w. – jest chordofonem smyczkowym o budowie zbliżonej do sopranowej lub altowej violi da gamba. W kolejnych podpunktach artykułu zaprezentowane i opisane są poszczególne charakterystyczne dla budowy violi d’amore elementy, takie jak: pudło rezonansowe, otwory rezonansowe, rozeta, podstawek, strunociąg, komora kołkowa oraz sposoby zamocowania strun rezonansowych. Viola d’amore wyróżnia się spośród innych instrumentów smyczkowych dużą liczbą strun oraz tym, że jest instrumentem, który w XVII i XVIII w. nie posiadał jednego stałego stroju. Wiek XVIII obfitował w liczbę sposobów strojenia violi d’amore. Głównymi zasadami doboru stroju było dostrajanie instrumentu do tonacji utworu oraz taki sposób nastrojenia violi d’amore, który umożliwia zagranie wszystkich zapisanych w utworze akordów. Najpopularniejszym sposobem strojenia w pierwszej połowie XVIII w. było nastrojenie instrumentu na akord D-dur lub d-moll, choć w traktatach, szkołach gry i literaturze z tamtego okresu pojawia się wiele innych, uzasadnionych sposobów strojenia, pokrótce opisanych w tym artykule. Viola d’amore cieszyła się dużą popularnością pod koniec XVII w. i przez cały następny wiek. Do naszych czasów zachowało się ok. 500 utworów na ten instrument i wciąż w bibliotekach odkrywane są nieznane nam, zapomniane dzieła. Literaturę na violę d’amore podzielić można na sześć głównych grup: szkoły gry oraz traktaty, utwory na violę d’amore solo, utwory na violę d’amore i basso continuo, utwory kameralne, koncerty oraz arie z violą d’amore jako instrumentem koncertującym. Ważnym aspektem, dotyczącym literatury na violę d’amore, były bardzo różne sposoby jej notacji. Istniało wiele sposobów zapisywania utworów przeznaczonych dla różnie nastrojonej violi d’amore. Opisując twórczość na violę d'amore trzech wybranych kompozytorów, autorka prezentuje trzy różne stosowane przez nich sposoby notacji.<br/><br/>

Authors and Affiliations

Katarzyna Litwiniuk

Keywords

Related Articles

Music portraits of women in harpsichord pieces by François Couperin

The French style still remains a special place in the development of harpsichord music. The composer who undoubtedly stands out from among many great composers of that period is François Couperin, an illustrative miniatu...

Zabytkowy fortepian Pleyela. Studium egzemplarza nr 32 490 z 1862 roku na przykładzie „Preludiów” op. 28 Fryderyka Chopina

Fortepian firmy Pleyel nr 32 490, będący eksponatem Muzeum Podkarpackiego w Krośnie, jest jednym z najcenniejszych tego typu zabytków w Polsce. Wyprodukowany w 1862 roku instrument stanowi wartościowy przykład konstrukcj...

Jubileuszowy Rok Reformacji - słowo wstępne

Jubileuszowy Rok Reformacji - słowo wstępne<br/><br/>

II Seminarium współczesnej muzyki klawesynowej „Klawesyn bez granic”

W dniach 9-10 stycznia 2019 roku w Akademii Muzycznej w Łodzi odbyło się II Seminarium współczesnej muzyki klawesynowej pt. „Klawesyn bez granic”, otwierające rok obchodów jubileuszy dwóch wielkich klawesynistek XX i XXI...

Artur Malawski – in search of oneself…

The article is devoted to Artur Malawski, one of the greatest Polish composers of the first half of the 20th century. Artur Malawski was born on 4 July 1904 in Przemyśl. At the age of 7 he started to attend primary and m...

Download PDF file
  • EP ID EP517958
  • DOI -
  • Views 48
  • Downloads 0

How To Cite

Katarzyna Litwiniuk (2016). Viola d’amore w XVII i XVIII wieku, cz. II. Notes Muzyczny, 1(5), 9-45. https://europub.co.uk/articles/-A-517958