Warsztat twórczy jako przestrzeń twórczego konstytuowania siebie. Teoretyczne podstawy zastosowania warsztatu twórczego w rehabilitacji osób niepełnosprawnych
Journal Title: Szkoła Specjalna - Year 2016, Vol 0, Issue 1
Abstract
Niepełnosprawność to źródło wielu problemów psychicznych doświadczanych przez dotkniętą nią osobę. Ich powodem są ograniczenia możliwości w ważnych sferach życiowych, szczególnie w sferze aktywności oraz relacji międzyludzkich. W niesprzyjających warunkach środowiskowych, m.in. wskutek ciągłego przeżywania skutków niepełnosprawności, może dojść nawet do zaburzenia osobowości (Rynkiewicz, Czernicki, 2010). Istotnymi następstwami niepełnosprawności są powstające na bazie nieadekwatnego spostrzegania siebie zaburzenia w strukturze „ja”, które skutkują zaburzeniami obrazu siebie i samooceny (Kwiatkowska, 1991; Rynkiewicz, Czernicki, 2010; Sękowska 1991) oraz problemami tożsamościowymi (Siciarz, 2012). Problemy te wskazują na konieczność poszukiwania form rehabilitacji osób niepełnosprawnych, warunkujących przystosowanie osobowe i społeczne. Ważnym ich celem jest kształtowanie adekwatnego obrazu siebie i samooceny. Formą umożliwiającą realizację tego celu jest warsztat twórczy, który plasuje się na pograniczu sztuki i pedagogiki. Wymiar pedagogiczny jest określony przez cel działania warsztatowego, jakim jest inicjowanie doświadczeń podmiotowych ukierunkowanych na rozwój potencjałów jednostki – uczestnika warsztatu. Podmiotowe ukierunkowanie warsztatu twórczego odpowiada za intensyfikację procesów samoświadomościowych jego uczestników, inspirowanych proponowaną w jego ramach aktywnością, co pozostaje w bezpośrednim związku z rozwijaniem (kształtowaniem) osobowości, szczególnie struktury „ja”. W teoretycznych rozważaniach zawartych w tekście podjęte zostało zagadnienie twórczego konstytuowania siebie w działaniach warsztatowych w kontekście pracy z osobami niepełnosprawnymi. Skoncentrowano się na omówieniu zagadnienia rozwijania samowiedzy i powiązanych z nią struktur osobowościowych: samooceny, obrazu siebie, tożsamości. Niewłaściwe ukształtowanie tych struktur stanowi istotną przyczynę niskiego przystosowania osobowego i społecznego osób niepełnosprawnych, stąd podjęta problematyka wpisuje się w ważny nurt rozważań dotyczących wspierających je działań.
Authors and Affiliations
Eugeniusz Józefowski, Janina Florczykiewicz
Keywords
Related Articles
- EP ID EP77654
- DOI 10.5604/0137818x.1196102
- Views 53
- Downloads 0
PIERWSZY POLSKI SYSTEM SKRÓTÓW ORTOGRAFICZNYCH PISMA PUNKTOWEGO
SPRAWOZDANIE Z KONFERENCJI NAUKOWEJ PRZESTĘPCZOŚĆ NIELETNICH – TEORIA I PRAKTYKA. JÓZEFÓW, 23 MAJA 2012
DIAGNOZA RÓŻNICUJĄCA ZABURZENIA MOWY U DZIECI Z ALALIĄ I NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ INTELEKTUALNĄ
W diagnozie różnicującej zaburzenia mowy u dzieci z alalią i niepełnosprawnością intelektualną zastosowano systemowo-strukturalne podejście, w którym uwzględnia się m.in. strukturę zaburzeń, ich wzajemny związek na różn...
Wzory osobowe młodzieży nieprzystosowanej społecznie – przykład wychowanków młodzieżowych ośrodków wychowawczych
This report aims to examine which specific persons are considered to be aspirational role models by minors referred to youth educational centers and whether the role models vary among underage girls and underage boys. Th...
SŁUŻBY PORZĄDKOWE I RATOWNICZE A OSOBY CHORE PSYCHICZNIE I NIEPEŁNOSPRAWNE INTELEKTUALNIE