Biomechaniczne warunki okluzyjne narządu żucia w warunkach normy fizjologicznej i po całkowitej utracie uzębienia – w świetle piśmiennictwa oraz na podstawie badań własnych
Journal Title: Prosthodontics - Year 2017, Vol 67, Issue 3
Abstract
Biomechaniczne warunki narządu żucia określane są na podstawie analizy okluzji, stanu napięcia i pracy mięśni oraz dynamiki stanów artykulacyjnych żuchwy. Układ ten w warunkach normy fizjologicznej może pracować bez zakłóceń jedynie wówczas, jeżeli poszczególne jego człony są w pełni sprawne i pracują zgodnie z anatomicznym i fizjologicznym przeznaczeniem. W warunkach normy fizjologicznej praca i napięcie mięśni odpowiedzialnych za ruchy żuchwy jest koordynowana poprzez ośrodkowy układ nerwowy, a przebieg ruchów uzależniony jest od budowy i indywidualnych cech topograficznych stawów skroniowo-żuchwowych (s-ż), kształtu łuków zębowych, przebiegu powierzchni okluzyjnej, wysokości zwarcia oraz rzeźby powierzchni żujących zębów. Warunki biomechaniczne definiowane dla przypadków w normie fizjologicznej, ulegają radykalnej zmianie w momencie całkowitej utraty uzębienia. U pacjentów bezzębnych dochodzi do zmian zanikowych w zakresie podłoża kostnego i tkanek miękkich oraz zaburzeń funkcji układu mięśniowo-nerwowego i stawów s-ż. Ma to związek z brakiem mechanicznych bodźców czynnościowych, jakich dostarcza czynność żucia. U osób bezzębnych dochodzi do obniżenia aktywności elektrycznej mięśni o połowę w porównaniu do osób z uzębieniem naturalnym. Podobne obserwacje dotyczą wielkości generowanych sił okluzyjnych. Taki stan rzeczy wynika nie tylko ze złej stabilizacji protez na podłożu, ale jest związany ze zmianami zanikowymi w samych mięśniach. Zmiany te wskazują na skalę trudności w odtwarzaniu warunków biomechanicznych narządu żucia u pacjentów bezzębnych z zastosowaniem protez całkowitych. Własne obserwacje kliniczne i wyniki badań instrumentalnych wskazują, że po leczeniu protetycznym z zastosowaniem protez całkowitych wykonanych wg. systemu biofunkcjonalnego, dochodzi do uzyskania dobrego ich funkcjonowania w zakresie podstawowych zdań czyli żucia i mowy oraz poprawy biomechanicznych parametrów okluzji poprzez zwiększenie aktywności elektrycznej mięśni, a zwłaszcza symetryczności ich działania oraz wzrostu generowanych sił okluzyjnych. Potwierdza to, że z punktu widzenia biomechaniki narządu żucia, jest to metoda godna polecenia w trudnych przypadkach bezzębia szczęki i żuchwy pacjentów w wieku podeszłym.
Authors and Affiliations
Grażyna Wiśniewska, Magdalena Orczykowska
Keywords
Related Articles
- EP ID EP215903
- DOI -
- Views 91
- Downloads 0
R e c e n z j a p o d r ę c z n i k a „WSPÓŁCZESNA PROTETYKA STOMATOLOGICZNA – podstawy teoretyczne i praktyka kliniczna” autorstwa prof. Stanisława Majewskiego
Wybrane aspekty mechaniczne wkładów koronowo-korzeniowych z włókna szklanego – przegląd piśmiennictwa
Wkłady koronowo-korzeniowe z włókna szklanego umożliwiają rekonstrukcję zębów leczonych endodontycznie tworząc retencję dla korony protetycznej w oparciu o wykonaną na nich podbudowę kompozytową. Charakterystyka wytrzyma...
Ocena efektywności sonoforezy w leczeniu zaburzeń czynnościowych układu ruchowego narządu żucia
Wstęp. Leczenie wspomagające terapię protetyczną zaburzeń czynnościowych narządu żucia jest istotnym elementem leczenia objawowego mającego na celu zmniejszenie dolegliwości bólowych i dyskomfortu związanego z wykonywani...
Photodynamic therapy in the treatment of denture stomatitis
Candidiasis is an opportunistic infection of the oral mucosa what is covered with a denture, and caused by yeast-like fungi from the Candida strain. Commonly used antifungal agents, administered topically or systemically...
Wytrzymałość połączenia wkładów koronowo-korzeniowych wzmocnionych włóknami szklanymi z cementem kompozytowym
Wstęp. Częstym niepowodzeniem w zastosowaniu wkładów kompozytowych wzmocnionych włóknami szklanymi jest ich odcementowanie, czyli utrata połączenia na granicy: cement-zębina albo cement-wkład. Cel pracy. Celem pracy było...