Heideggerowska destrukcja metafizyki: filozofia średniowieczna i nowożytna. Część 2
Journal Title: Ruch Filozoficzny - Year 2014, Vol 71, Issue 2
Abstract
Zasadniczym przedmiotem odniesienia artykułu jest analiza logiki i metafizyki Leibniza dokonana przez Heideggera w wykładzie z 1928 r. (Gesamtausgabe t. 26) oraz wykładnia Fichteańskiej Teorii Wiedzy, filozofii przyrody Schellinga oraz filozofii Hegla zaprezentowana przez niego w wykładzie z 1929 r. (Gesamtausgabe t. 28). Heidegger szkicuje Leibnizjanską teorię inkluzji i rozważa wzajemne relacje zasad racji dostatecznej oraz tożsamości i sprzeczności. W przeciwieństwie do Leibniza uznaje priorytet zasady racji, którą utożsamia z własnym konceptem źródłowej transcendencji Dasein. Zarówno dla Leibniza, jak i dla Heideggera szczególne znaczenie posiada zagadnienie metafizycznych podstaw logiki, w tym kontekście porównuje on monadologię z własną teorią bycia-w-świecie. Priorytetowe dla Leibniza zagadnienie identyczności (ekwiwalent scholastycznego unum) zyskuje kontynuację w idealizmie niemieckim, gdzie fundamentalną kwestią jest tożsamość podmiotu i przedmiotu poznania. Heidegger rozważa pojęcie wytwórczej wyobraźni u Kanta, Fichtego oraz Hegla w celu odniesienia go do własnej teorii źródłowej czasowości. Heglowski dylemat początku systemu filozoficznego inspiruje go do konfrontacji własnej i Heglowskiej koncepcji dziejowości. O ile w latach dwudziestych entelechią europejskiej metafizyki jest dla autora Bycia i czasu system Hegla, o tyle począwszy od lat trzydziestych rolę tę przypisuje Nietzscheańskiej metafizyce woli mocy.
Authors and Affiliations
Ewa Borowska
Keywords
Related Articles
- EP ID EP316789
- DOI 10.12775/RF.2014.011
- Views 69
- Downloads 0
Paweł Grad, O pojęciu tradycji: studium krytyczne kultury pamięci, Fundacja Augusta hrabiego Cieszkowskiego, Warszawa 2017, ss. 278
-
Realistyczny neokantyzm Aloisa Riehla w interpretacji Jana Stepy
W artykule opisuję wykładnię realizmu neokantysty Aloisa Riehla zaproponowaną przez Jana Stepę. Tekst ma charakter wyłącznie historyczno-filozoficzny i prezentuje sposób odczytania monizmu krytycznego (filozoficznego) Ri...
Substancja i osoba: Berkeley na temat Descartes’a i Locke’a
W dziełach powstałych po roku 1720 w swych uwagach na temat Descartes’a Berkeley koncentruje się na mechanicyzmie, zaś w tych, w których odnosi się do Locke’a – na ogólnych ideach abstrakcyjnych. Przestrzega przed odwoły...
Jun’ichrō Tanizaki, Pochwała cienia, przeł. H. Lipszyc, Wydawnictwo Karakter, Kraków 2016, ss. 80; Shūzō Kuki, Struktura iki, przeł. H. Lipszyc Wydawnictwo Karakter, Kraków 2017, ss. 128; Okakura Kakuzō, Księga herbaty, przeł. M. Kwiecieńska-Decker,...
-
Sarah Hutton, British Philosophy in the Seventeenth Century, Oxford University Press, 2015, pp. 297
-