Leczenie tocznia rumieniowatego układowego
Journal Title: Postępy Nauk Medycznych - Year 2012, Vol 25, Issue 2
Abstract
Toczeń rumieniowaty układowy (SLE) jest przewlekłą autoimmunizacyjną chorobą zapalną, charakteryzującą się nadmierną produkcją autoprzeciwciał i cytokin oraz aktywacją dopełniacza i wynikających z tego konsekwencji klinicznych. Obrazy kliniczne choroby mogą być różnorodne. W przebiegu SLE występują okresy zaostrzeń i remisji. Leczenie choroby zależy od jej postaci klinicznej, aktywności, stopnia zajęcia narządów wewnętrznych, chorób towarzyszących, występujących powikłań polekowych. Ma na celu właściwe kontrolowanie aktywności zapalnej dla zapobieżenia trwałym uszkodzeniom narządowym. Jednocześnie, istotne jest minimalizowanie działań niepożądanych leków i ryzyka wtórnych infekcji. W leczeniu SLE zależnie od aktywności choroby stosowane są różne grupy leków. Na skórę stosowne są preparaty zawierające glukokortykosteroidy działające miejscowo; objawowo podawane są leki przeciwbólowe oraz niesteroidowe leki przeciwzapalne. Leki antymalaryczne są lekami często stosowanymi w leczeniu SLE. Są najczęściej używane do leczenia objawów stawowych, zmian skórnych, uporczywego zmęczenia i zmian zapalnych w płucach. Potwierdzono, że przewlekłe stosowanie leków antymalarycznych zapobiega zaostrzeniom choroby, w tym również zaostrzeniem toczniowego zapalenia nerek. Glukokortykosteroidy są lekami podstawowymi w leczeniu SLE. Leki immunosupresyjne i cytostatyczne blokują funkcję układu immunologicznego i dlatego są chętnie używane w leczeniu SLE. Najczęściej z tych grup leków używane są (szczególnie przy zajęciu w przebiegu choroby nerek i ośrodkowego układu nerwowego) azatiopryna, cyklofosfamid, mykofenolat mofetylu, cyklosporyna A, metotreksat. W postaciach SLE, w których dochodzi do bezpośredniego zagrożenia życia i funkcji narządów stosuje się wlewy dożylne immunoglobulin, plazmaferezy, w wybranych przypadkach leki biologiczne. Przy rozwoju w przebiegu SLE wtórnego zespołu antyfosfolipidowego należy do stosowanego leczenia immunosupresyjnego dołączyć leczenie przeciwkrzepliwe. U niektórych chorych z dominującymi w obrazie chorobowym powikłaniami zakrzepowymi może to być podstawowe leczenie SLE. U wszystkich chorych należy stosować profilaktykę powikłań sercowo-naczyniowych oraz osteoporozy.
Authors and Affiliations
Maria Majdan, Dorota Suszek, Andrzej Majdan
Keywords
Related Articles
- EP ID EP54383
- DOI -
- Views 124
- Downloads 0
Niebezpieczeństwa polipragmazji w neurologii
Polipragmazja jest we współczesnej medycynie coraz częściej normą raczej niż sytuacją wyjątkową. Bywa ona stosowana celowo (zwykle w celu potencjalizacji efektu terapeutycznego), częściej jednak pojawia się w sposób mimo...
Carbon monoxide intoxication
Carbon monoxide (CO) is one of the most common causes of inhalation poisoning worldwide. CO is an odorless, colorless gas that usually remains undetectable until exposure results in injury or death. Severe CO poisoning c...
Ocena kardiotoksyczności analogów puryn u pacjentów ze schorzeniami nowotworowymi układu limfoproliferacyjnego leczonych chemioterapią
<b>Wstęp.</b> Analogi zasad purynowych są chemioterapeutykami stosowanymi w leczeniu nowotworów układu limfoproliferacyjnego. Znajomość ich wpływu na układ krążenia jest niewielka. Współczesne...
Laparoscopic sleeve gastrectomy in the treatment of obesity – own experience
<b>Introduction.</b> Sleeve gastrectomy has become more and more popular due to a seemingly easy method of performance, good outcomes with regard to body mass reduction and elimination of obes...
Miejsce dla uzupełniającego leczenia mitotanem u pacjentów niskiego ryzyka z rakiem kory nadnercza – opis przypadku
Przedstawiamy przypadek 56-letniej kobiety leczonej z powodu nadciśnienia tętniczego z guzem prawego nadnercza potwierdzonym w badaniu TK jamy brzusznej w 2006 roku wielkości 16 x 18 mm i gęstością przed podaniem kontras...