Ocena wyników leczenia operacyjnego zespołu kanału nadgarstka
Journal Title: Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja - Year 2014, Vol 16, Issue 5
Abstract
Wstęp. Sposób leczenia zespołu kanału nadgarstka (ZKN) jest uzależniony od stopnia natężenia objawów. Przyjmuje się, że pacjenci z lekkim i umiarkowanym nasileniem zespołu mogą być kierowani do leczenia zachowawczego, podczas gdy leczenie operacyjne wskazane jest u pacjentów z ciężkim ZKN. Wnioski płynące z przedstawionych w pracy wyników, powinny być pomocne do prognozowania metod leczenia u chorych z różnym stopniem zaburzeń przewodnictwa w nerwie pośrodkowym oraz natężenia objawów towarzyszących ZKN. Powinny jednocześnie ułatwić podjęcie decyzji o leczeniu zachowawczym albo chirurgicznym. Celem niniejszej pracy była ocena ewolucji czucia oraz skuteczności leczenia zespołu kanału nadgarstka w zależności od stopnia natężenia objawów i zaburzeń przewodnictwa.Materiał i metody. Leczenie chirurgiczne było prowadzone przez kilku neurochirurgów tego samego oddziału, ale wg tej samej techniki operacyjnej. Program wczesnej rehabilitacji pooperacyjnej był zaś realizowany i kontrolowany przez jedną osobę, pierwszego autora niniejszej pracy. Badanie miało charakter prospektywny. Skuteczność leczenia oceniano przez zmiany: progu pobudliwości czuciowej za pomocą prądu impulsowego, w czasie pojawienia się parestezji w trakcie wykonywania testów prowokacyjnych, w punktacji skal mierzących subiektywne natężenie dolegliwości: Skali Natężenia Objawów oraz Skali Stanu Funkcjonalnego Ręki. Badanych podzielono na kilka podgrup różniących się stopniem zaawansowania zespołu kanału nadgarstka: w zależności od stopnia natężenia objawów i zaburzeń przewodnictwa.Wyniki. Istotna statystycznie różnica potwierdzona została w końcowym progu czucia na opuszkach palców I - III. Dotyczyła ona pacjentów: z łagodnym i ciężkim oraz umiarkowanym i ciężkim stopniem zaburzeń przewodnictwa. Istotna statystycznie różnica w zakresie wielkości poprawy pooperacyjnej mierzonej skalą SSS i FSS potwierdzona została pomiędzy grupą z łagodnym i ciężkim nasileniem zaburzeń przewodnictwa. Po zakończeniu leczenia najmniejsze nasilenie objawów (mierzone skalą SSS i FSS) mają ci, których dolegliwości przedoperacyjne wykazywały łagodne natężenie (różnica między grupami była istotna statystycznie). Różnica w wielkości poprawa dolegliwości po leczeniu pomiędzy grupami jest istotna statystycznie. Największy stopień poprawy potwierdzony został u restezji w czasie testów prowokacyjnych.Wnioski. 1. Leczenie operacyjne połączone z wczesną pooperacyjną rehabilitacją wpływa na: zmniejszenie natężenia subiektywnych dolegliwości, poprawę stanu funkcjonalnego ręki, zmniejszenie zaburzeń czucia powierzchniowego na opuszkach palców I, II i III oraz zmniejszenie wrażliwości nerwu pośrodkowego na testy prowokacyjne. 2. Im mniejsze są zaburzenia przewodnictwa przed leczeniem, tym lepsze czucie na ręce po leczeniu. 3. Najbardziej wyrazista poprawa dolegliwości subiektywnych oraz stanu funkcjonalnego ręki występuje u chorych z wyjściowo ciężkimi zaburzeniami przewodnictwa w nerwie pośrodkowym. 4. Najlepszy stan kliniczny po leczeniu (natężenie objawów, stan funkcjonalny) odnotowano u chorych z łagodnym nasileniem objawów ZKN.
Authors and Affiliations
Filip Georgiew, Andrzej Maciejczak, Jakub Florek
Keywords
Related Articles
- EP ID EP57438
- DOI -
- Views 133
- Downloads 0
Pathological Fracture in Osteosarcoma: Is it Always an Indication for Amputation?
Background. The presence of a pathological fracture due to osteosarcoma (OS) has been considered a high risk factor for dissemination and an indication for immediate amputation. With current neoadjuvant chemotherapy regi...
Posterior interbody fusion in the treatment of diseases and injuries of the thoraco-lumbar spine
Background. The aim of our study was to evaluate the effectiveness of posterior interbody spondylodesis with autogenous bone grafts in the treatment of diseases and injuries of the thoraco-lumbar spine.Material and metho...
LEPTYNA JAKO MODULATOR KOŚCIOTWORZENIA
Hormon produkowany przez tkankę tłuszczową – leptyna – wpływa na układ kostny w dwóch, niezależnych mechanizmach. Jako cząsteczka sygnałowa o cechach czynnika wzrostu leptyna pobudza bezpośrednio komórki osteoblastyczne...
Non-union of Isolated Displaced Triquetral Body Fracture- A Case Report
AbstractTriquetral fractures are the second most common carpal fractures. Triquetral body fractures are the less common type of triquetral fractures but they can be missed on plain radiographs and a non-union can be asso...
Błędy w leczeniu złamań dalszego końca kości udowej metodą LISS (Less Invasive Stabilization System) – doświadczenia własne
Wstęp. Najnowsza metoda operacyjna LISS daje szansę na przywrócenie pełnej sprawności stawu kolanowego po przebytym złamaniu dalszego końca kości udowej. W pracy autorzy dzielą się własnymi doświadczeniami dotyczącymi na...