Ocena wyników leczenia operacyjnego zespołu kanału nadgarstka

Apply

Ocena wyników leczenia operacyjnego zespołu kanału nadgarstka

Journal Title: Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja - Year 2014, Vol 16, Issue 5

Abstract

Wstęp. Sposób leczenia zespołu kanału nadgarstka (ZKN) jest uzależniony od stopnia natężenia objawów. Przyjmuje się, że pacjenci z lekkim i umiarkowanym nasileniem zespołu mogą być kierowani do leczenia zachowawczego, podczas gdy leczenie operacyjne wskazane jest u pacjentów z ciężkim ZKN. Wnioski płynące z przedstawionych w pracy wyników, powinny być pomocne do prognozowania metod leczenia u chorych z różnym stopniem zaburzeń przewodnictwa w nerwie pośrodkowym oraz natężenia objawów towarzyszących ZKN. Powinny jednocześnie ułatwić podjęcie decyzji o leczeniu zachowawczym albo chirurgicznym. Celem niniejszej pracy była ocena ewolucji czucia oraz skuteczności leczenia zespołu kanału nadgarstka w zależności od stopnia natężenia objawów i zaburzeń przewodnictwa.Materiał i metody. Leczenie chirurgiczne było prowadzone przez kilku neurochirurgów tego samego oddziału, ale wg tej samej techniki operacyjnej. Program wczesnej rehabilitacji pooperacyjnej był zaś realizowany i kontrolowany przez jedną osobę, pierwszego autora niniejszej pracy. Badanie miało charakter prospektywny. Skuteczność leczenia oceniano przez zmiany: progu pobudliwości czuciowej za pomocą prądu impulsowego, w czasie pojawienia się parestezji w trakcie wykonywania testów prowokacyjnych, w punktacji skal mierzących subiektywne natężenie dolegliwości: Skali Natężenia Objawów oraz Skali Stanu Funkcjonalnego Ręki. Badanych podzielono na kilka podgrup różniących się stopniem zaawansowania zespołu kanału nadgarstka: w zależności od stopnia natężenia objawów i zaburzeń przewodnictwa.Wyniki. Istotna statystycznie różnica potwierdzona została w końcowym progu czucia na opuszkach palców I - III. Dotyczyła ona pacjentów: z łagodnym i ciężkim oraz umiarkowanym i ciężkim stopniem zaburzeń przewodnictwa. Istotna statystycznie różnica w zakresie wielkości poprawy pooperacyjnej mierzonej skalą SSS i FSS potwierdzona została pomiędzy grupą z łagodnym i ciężkim nasileniem zaburzeń przewodnictwa. Po zakończeniu leczenia najmniejsze nasilenie objawów (mierzone skalą SSS i FSS) mają ci, których dolegliwości przedoperacyjne wykazywały łagodne natężenie (różnica między grupami była istotna statystycznie). Różnica w wielkości poprawa dolegliwości po leczeniu pomiędzy grupami jest istotna statystycznie. Największy stopień poprawy potwierdzony został u restezji w czasie testów prowokacyjnych.Wnioski. 1. Leczenie operacyjne połączone z wczesną pooperacyjną rehabilitacją wpływa na: zmniejszenie natężenia subiektywnych dolegliwości, poprawę stanu funkcjonalnego ręki, zmniejszenie zaburzeń czucia powierzchniowego na opuszkach palców I, II i III oraz zmniejszenie wrażliwości nerwu pośrodkowego na testy prowokacyjne. 2. Im mniejsze są zaburzenia przewodnictwa przed leczeniem, tym lepsze czucie na ręce po leczeniu. 3. Najbardziej wyrazista poprawa dolegliwości subiektywnych oraz stanu funkcjonalnego ręki występuje u chorych z wyjściowo ciężkimi zaburzeniami przewodnictwa w nerwie pośrodkowym. 4. Najlepszy stan kliniczny po leczeniu (natężenie objawów, stan funkcjonalny) odnotowano u chorych z łagodnym nasileniem objawów ZKN.

Authors and Affiliations

Filip Georgiew, Andrzej Maciejczak, Jakub Florek

Keywords

Przydatność terapii manualnej w rehabilitacji pacjentów z przewlekłym uszkodzeniem stożka rotatorów stawu ramiennego. Doniesienie wstępne.

Wstęp. W leczeniu dysfunkcji kompleksu barkowego coraz częściej wykorzystuje się różne zabiegi z zakresu terapii manualnej. Celem pracy była próba sprawdzenia, czy terapia manualna wpływa na poprawę zakresu ruchomości st...

EP ID EP57438
DOI -
Views 109
Downloads 0