Testy diagnostyczne stosowane w rozpoznawaniu zespołu kanału nadgarstka

Apply

Testy diagnostyczne stosowane w rozpoznawaniu zespołu kanału nadgarstka

Journal Title: Rehabilitacja Medyczna - Year 2008, Vol 12, Issue 3

Abstract

W 1854 roku Paget po raz pierwszy napisał, że zespół kanału nadgarstka jest wynikiem ucisku nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka. Do charakterystycznych objawów możemy zaliczyć parestezje o typie mrowienia, zdrętwienia i cierpnięcia w obszarze unerwienia nerwu pośrodkowego oraz współistniejący, głęboki, tętniący, pulsujący ból obejmujący obszar ręki, który może promieniować do przedramienia. Zanik mięśni kciuka zazwyczaj pojawia się później. ZKN występuje najczęściej u pacjentów pomiędzy 30 a 60 rokiem życia, 2 do 3 razy częściej dotyczy kobiet (szczyt zapadalności przypada na kobiety powyżej 55 roku życia). Częstość występowania tego schorzenia waha się od 1–10 % w populacji. Niepoprawna diagnoza ZKN jest identyfikowana jako jedna z najczęstszych przyczyn niepowodzenia w leczeniu ZKN. ZKN powinien zostać potwierdzony klinicznie, a badania elektrodiagnostyczne są traktowane jako standardowa metoda potwierdzająca obecność zespołu. Badania elektrofizjologiczne służą do potwierdzenia diagnozy i oceny ciężkości ucisku nerwu pośrodkowego eliminując ucisk proksymalnie do kanału. Nieprawidłowe wyniki badan elektrodiagnostycznych są obiektywnym dowodem ZKN. Brak wyników obiektywnych badan takich jak badanie ENG może doprowadzić do wystąpienia nieprawidłowej diagnozy i leczenia. Diagnoza kliniczna powinna być potwierdzona przez wartościowe metody diagnostyczne, do których zaliczamy: test włókienkowy Semmesa–Weinsteina wykonywany w pozycji neutralnej lub zgięciowej nadgarstka, ocenę czucia wibracji przy wykorzystaniu tunning fork lub wibrometru, zanik mięśni kłębu kciuka oraz testy prowokacyjne. Zastosowanie dostępnych, czułych i specyficznych metod diagnostycznych ma na celu: – ułatwienie podjęcia decyzji o skierowaniu pacjenta na leczenie specjalistyczne, – ułatwienie prowadzenia badan epidemiologicznych, – zwiększenie czułości diagnozy o ZKN. Zastosowanie kilku metod diagnostycznych może zwiększyć trafność diagnozy. Połączenie wyników uzyskanych na podstawie diagramów i kwestionariuszy, stwierdzenie nieprawidłowego progu czucia, osłabienia lub zaniku mięśni kłębu kciuka oraz pozytywnych wyników testów prowokacyjnych jest narzędziem diagnostycznym o wysokiej wartości czułości i specyficzności. Istotnym krokiem zmniejszającym niekonsekwencje i ryzyko postawienia błędnej diagnozy mogłaby być standaryzacja kryteriów klinicznych ZKN.

Authors and Affiliations

Filip Georgiew, Ewa Otfinowska, Tomasz Adamczyk

Keywords

Community rehabilitation after stroke

Aim: The aim of this paper is to deliver an overview of community rehabilitation services for stroke patients - their purpose, forms, and potential benefits.Views: Stroke is the main cause of disability in the adult popu...

The relationship between the level of knowledge in the field of pro-health procedures and the quality of life in people after stroke

Introduction: Nowadays, international organisations such as WHO, UNICEF and UNFPA support a holistic approach towards an individual, aimed at solving life problems, which is missing from educational prevention programmes...

EP ID EP82065
DOI -
Views 89
Downloads 0