Tularemia – infekcja wywoływana przez Francisella tularensis

Apply

Tularemia – infekcja wywoływana przez Francisella tularensis

Journal Title: Medycyna Ogólna i Nauki o Zdrowiu - Year 2015, Vol 21, Issue 1

Abstract

[b]Wprowadzenie.[/b] Tularemia jest zoonozą wywoływaną przez wewnątrzkomórkowe, gram-ujemne bakterie Francisella tularensis. Gatunek [i]Francisella tularensis[/i] obejmuje podgatunki: typ A – [i]F. tularensis tularensis[/i] i typ B – F. tularensis holarctica i F. tularensis mediaasiatica. Istnieje także podgatunek pokrewny [i]F. tularensis novicida[/i]. Podgatunki [i]F. tularensis tularensis, holarctica [/i]i [i]mediasiatica[/i] mogą wywoływać infekcje u ludzi, jednak jedynie [i]F. tularensis tularensis[/i] powoduje zakażenia zagrażające życiu. Gatunek [i]F. novicida[/i] wykazuje zjadliwość wobec osób z defektami immunologicznymi. Tularemia jest także określana jako “rabbit fever”, “hunters’ disease”, “deerfly fever”, “tick fever”, “O’Hara’s Disease” i “Francis’ Disease”. Choroba ta w ostatnich latach stała się obiektem zainteresowania badaczy głównie ze względu na jej znaczenie jako groźnej broni biologicznej. [b]Cel[/b]. Celem pracy jest analiza występowania tularemii w aspekcie epidemiologii, odpowiedzi na zakażenie ze strony gospodarza i rodzajów manifestacji klinicznych. [b]Opis stanu wiedzy[/b]. Tularemia jest chorobą, na wystąpienie której w większym stopniu narażeni są leśnicy, myśliwi, osoby mające kontakt z mięsem zwierząt, rolnicy i lekarze weterynarii. Kliniczne objawy tularemii uzależnione są od wirulencji bakterii, ich liczby i drogi wnikania oraz odporności człowieka. Istnieje kilka dróg transmisji [i]F. tularensis[/i] do organizmu człowieka, jednak najistotniejsze to transmisja przez uszkodzoną skórę oraz drogą wziewną. Możliwe są również zakażenia drogą pokarmową w wyniku spożycia skażonej wody czy żywności lub w wyniku ekspozycji laboratoryjnej. Zakażenie zwykle wywołuje objawy gorączkowe, zaś inne objawy chorobowe są w znacznym stopniu zależne od drogi infekcji. Tularemia może przybierać różne formy: postać wrzodziejąco-węzłową, anginową, żołądkowo-jelitową, oczno-węzłową lub płucną. Choroba może sprawiać trudności diagnostyczne, lecz dzięki wykorzystaniu testów serologicznych, hodowli czy badań molekularnych można potwierdzić ewentualne zakażenie. Antybiotyki stosowane w leczeniu zakażeń [i]F. tularensis[/i] to streptomycyna, gentamycyna, cyprofloksacyna i doksycyklina. Istniejąca szczepionka przeciwko tularemii stosowana jest w sytuacjach kryzysowych i dostępna jest jedynie dla osób z grupy wysokiego ryzyka (grupy zmilitaryzowane, personel laboratoryjny). [b]Podsumowanie[/b]. Istnieje potrzeba badań wskazujących na realną liczbę zachorowań na tularemię w celu realizacji konkretnych działań prewencyjnych. Mechanizmy i procesy sygnalizacyjne, dzięki którym [i]F. tularensis[/i] moduluje odpowiedź immunologiczną, pozostają słabo poznane. Kluczowe dla powstania szczepionki będą badania nad odpowiedzią organizmu gospodarza skierowaną przeciwko szczepom A[i] F. tularensis[/i]. Korzystanie z ubrań ochronnych i repelentów odstraszających owady, jak również unikanie kontaktu z dzikimi i martwymi zwierzętami zapewniają ochronę przed chorobą. Aspekt ten jest szczególnie ważny dla osób mieszkających lub przebywających czasowo na terenach wiejskich. Warunki higieny w odniesieniu do żywności i napojów są niezwykle ważne w ochronie przed anginową czy żołądkowo – jelitową postacią tularemii, szczególnie w krajach, w których ta forma jest częściej spotykana.

Authors and Affiliations

Małgorzata Tokarska-Rodak

Keywords

Świadomość kobiet województwa śląskiego badanej w zakresie potencjalnych zagrożeń dla zdrowia wynikających ze stosowania kosmetyków zawierających parabeny

Wstęp. Parabeny są stosowane jako konserwanty w wielu produktach, szczególnie w kosmetykach. Badania in vitro oraz na zwierzętach pokazują, że mogą wywierać negatywny wpływ na nasze zdrowie. Parabeny podejrzewane są nie...

EP ID EP58442
DOI -
Views 198
Downloads 0