Sumienie w Duchu Świętym w świetle Rz 9,1
Journal Title: Biblica et Patristica Thoruniensia - Year 2017, Vol 10, Issue 2
Abstract
W Rz 9,1 Paweł demonstracyjne obwieszcza osobistą prawość jako sługa Jezusa Chrystusa i Apostoł Ewangelii Bożej (1,1). Na świadków uwierzytelniających prawdziwość wydanego o sobie świadectwa powołuje trzy autonomiczne podmioty: Chrystusa, sumienie, Ducha Świętego. Chrystus jest jego Panem, on zaś Jego sługą. Jako sługa jest przepełniony prawdą swego Pana. Chrystus Pan jest wiarygodnym świadkiem jego prawości, ponieważ jest On jej źródłem w nim. Prawdziwość powyższego wyznania potwierdza jego sumienie. Jako wewnętrzny autonomiczny trybunał (współ-świadek) jest w stanie rozpoznać dobro i zło zgodnie z wymogami poznanej prawdy Chrystusa – wiedzy dzielonej z Bogiem. Z tej racji posiada ono autorytet oraz władzę by na jej podstawie skutecznie zbawczo oskarżać i osądzać wszystkie myśli, słowa i działania Apostoła, rozstrzygając definitywnie czy są one z nią zgodne czy też nie; tym samym czy są dobre czy też złe w ocenie Boga, konsekwentnie, czy zamykają bądź też otwierają drogę do wiecznej Jego chwały. Duch Święty jest kreatorem prawości Apostoła, czyli panującej w nim harmonijnej zgodności wszystkich jego słów i czynów, myśli świadomości (ja/nous) i sumienia z prawdą Chrystusa będącą zbawczą wolą Boga realizowaną w Kościele mocą Jego Ducha, ponieważ badając głębie Boga (1 Kor 2,10), doskonale zna prawdę Chrystusa, którą z kolei, badając sumienie, odnawia je nią i ożywia. Duch Święty zatem według Apostoła pełni rozstrzygającą rolę w kreowaniu i autoryzowaniu jego osobistej prawości oraz jako trzeci Świadek potwierdza z absolutną pewnością wiarygodność dwóch poprzednich.
Authors and Affiliations
Zdzisław Żywica
Keywords
Related Articles
- EP ID EP257489
- DOI 10.12775/BPTh.2017.009
- Views 60
- Downloads 0
Dlaczego Rachab została ocalona, a Akan stracony? Deuteronomiczne rozumienie nakazu zagłady (ḥerem) w świetle Księgi Jozuego
Instytucja wojny Jahwe oraz prawo ḥeremu są jednym z najbardziej kontrowersyjnych zagadnień w Biblii. Księga Jozuego, będąca opisem podboju Kanaanu, często do tej koncepcji nawiązuje. Na tle opisów podboju Kanaanu szcze...
Przejście Izraelitów przez Jordan (Joz 3–4) w interpretacji patrystycznej
Artykuł otwiera krótka refleksja na temat typologicznego znaczenia postaci Jozuego i jego dziejów w starożytnym Kościele. Pierwsi chrześcijanie odczytywali księgę Jozuego jako zapowiedź zbawczego dzieła Chrystusa dokonan...
Giosuè, la guida che medita e mette in pratica la Torah
Jozue, przewodnik, który medytuje i praktykuje Torę Badania nad księgą Jozuego nie skupiają się na postaci głównego bohatera, zwykle dlatego że jest ona przede wszystkim stylizowana na Mojżesza redux, ale także dlatego...
Przemoc wobec kobiety w świetle przepisów Tory?
Przemoc (także wobec kobiet) – choć nie dominuje w Biblii – to jednak jest w niej obecna. W Pięcioksięgu, który jest przedmiotem zainteresowania niniejszego artykułu, przemoc pojawia się już w historii początków, wraz z...
עֵדוּת לְיִשְׂרָאֵל (Ps 122,4) – „świadectwo” czy „prawo” (dla) Izraela?
Wyrażenie עֵדוּת לְיִשְׂרָאֵל z Ps 122,4 w starożytności było rozumiane zazwyczaj jako „świadectwo (dla) Izraela”. Obecnie intepretuje się je głównie jako „prawo dla Izraela”. Celem artykułu jest krytyczna analiza syntag...