Abstract

Zaparcie stolca jest jednym z najczęściej zgłaszanych problemów gastroenterologicznych. Definiuje się je jako oddawanie stolca w odstępach większych niż 3 dni oraz oddawanie stolca twardego, z wysiłkiem, z towarzyszącym uczuciem niepełnego wypróżnienia. Zaparcie może mieć podłoże organicznelub częściej (w 90% przypadków) czynnościowe. Konwencjonalne leczenie rekomenduje stosowanie diety bogatoresztkowej, edukację pacjenta, stosowanie leków rozluźniających stolec oraz ułatwiających jego ewakuację. W odpowiednio wybranych przypadkach możemy zastosować terapię sprzężenia zwrotnego - biofeedback. Do terapii kwalifikujemy chorych, u których zaparcie spowodowane jest dyssynergią dna miednicy lub nieprawidłową funkcją zwieraczy, potwierdzoną manometrią anorektalną. Ćwiczenia mają na celu nauczenie pacjenta prawidłowej kontroli mięśni biorących udział w defekacji. Według literatury terapia skuteczna jest u 50%-90% pacjentów. Duża rozpiętość oceny skuteczności wynika prawdopodobnie z niewłaściwej kwalifikacji pacjentów oraz braku wytycznych mówiących o prowadzenia terapii biofeedback.

Authors and Affiliations